Als je merkt dat je ergens in vastzit
Soms merk je dat je blijft duwen, trekken, proberen… En toch komt er geen beweging. Hoe harder je gaat, hoe meer spanning je voelt. Overgave klinkt dan als het laatste wat je wilt doen. Want je wilt vooruit, toch? Maar overgave gaat niet over opgeven. Het gaat over erkennen wat er nu is, zonder jezelf weg te duwen.
Op dat moment ontstaat er ruimte. Adem. Rust.
De strijd van controle vasthouden
We houden vaak vast aan controle uit angst: bang voor pijn, voor verlies of voor teleurstelling. Maar juist dat vasthouden kost energie. Het maakt je klein, moe en onrustig.
Wanneer je even stopt met vechten, kan je lichaam ontspannen. Je voelt weer wat je eigenlijk allang wist: dit moment vraagt niet om harder duwen, maar om zachter kijken.
Overgave is geen stilstand
Overgave betekent niet dat je passief wordt. Het betekent dat je stopt met tegenstribbelen tegen wat er al gebeurt. Je beweegt mee in plaats van tegen. En precies daardoor ontstaat helderheid: de volgende stap dient zich vanzelf aan, zonder dat jij hem forceert.
Doen en laten horen bij elkaar
Soms moet je iets aanpakken. Soms moet je juist even wachten. Te veel doen put je uit. Te veel wachten maakt je twijfelachtig. Overgave helpt je die balans terug te vinden. Het leven voelt weer natuurlijk. Minder strijd, meer stroom.
Wanneer het leven pijn doet
Er zijn momenten waarop overgave het moeilijkst is: bij verlies, ziekte, machteloosheid of iets wat je hart echt raakt. Overgave betekent dan niet dat je het goedkeurt. Het betekent dat je stopt met vechten tegen wat niet meer te veranderen is.
In die zachtheid ontstaat ruimte voor vertrouwen. Voor een open hart. Voor gedragen worden door iets dat groter is dan je angst.
De eenvoud die overblijft
Als je stopt met duwen, blijft er iets heel eenvoudigs over: jezelf. Je adem. Het moment.
Je hoeft niets te bewijzen, niets te veroveren. Je hoeft alleen aanwezig te zijn bij wat er nu is. En precies daar begint het leven weer te stromen. Eerlijk. Stil. Echt.